Hoo hej’ t d’ r met? Laat ik dat eerst eens aan je vragen. Want wat is het een bijzondere periode…..zo veel mogelijk thuis blijven, zo weinig mogelijk mensen ontmoeten, allerlei bedrijven dicht, enorme belasting in de ziekenhuizen en bij verplegend en verzorgend personeel, bijna krampachtig en onwennig omgaan met de nieuwe hygiëne maatregelen, afstand houden, weg spontaniteit. Want dat is het: zaken die wij als zo vanzelfsprekend ervaren kunnen niet meer, althans niet zomaar. Het zet je aan het denken, nu pas realiseer ik me hoeveel vrijheden wij normaal gesproken dagelijks hadden en voorlopig niet meer hebben. Eens te meer besef je hoe fijn het is om te kunnen gaan en staan waar je wilt, met wie je wilt en wanneer je wilt. Vrijheid, zelf kiezen….
Het zou sowieso ook een gedenkwaardig jaar worden: het vieren van 75 jaar vrijheid, het herdenken van het einde van de Tweede Wereldoorlog, de bevrijding van Nederland en de rest van Europa. Allerlei mooie en belangrijke evenementen georganiseerd na jarenlange voorbereiding, overal, in heel Nederland. Stilstaan bij wat wij zo vanzelfsprekend zijn gaan vinden, je volledig vrij en dus niet beperkt voelen. Een vrijheid die we te danken hebben aan ontzettend veel helden die zich voor onze vrijheid hebben opgeofferd, hun leven op het spel hebben gezet….voor jou…voor mij……voor de vrijheid. En dat moeten we blijven herdenken. Vooral stilstaan bij het gevoel van vrijheid en het dankbaar zijn.
En gedenkwaardig werd het…..niet om vrijheid te vieren….maar door een nieuwe dreiging….in Nederland, Europa en de rest van de wereld….Covid-19 ofwel het Corona virus…zo heet de dreiging. Een dreiging voor gezondheid in een enorm tempo waarbij mensen erg ziek worden en overlijden. Met duizenden. En ook deze dreiging zorgt weer voor beperking van de vrijheid, weer raakt een dreiging complete bevolkingen, legt het landen en economieën stil en brengt het stress en angst in de maatschappij. En ook nu weer zijn er helden aan het strijden, in de fronlinie: de gezondheidszorg. De verpleegkundigen op de IC en andere afdelingen, de artsen, allemaal stellen zij zich bloot aan de enorme risico’s…..voor de patiënten….voor jou….voor mij. Om ook uiteindelijk weer terug te kunnen keren naar vrijheid en vrijheden.
Wat het vieren van vrijheid had moeten worden, werd het ervaren van beperkingen en dreiging. En dat waren we helemaal niet gewend, we waren verwend. En dat realiseer ik me maar al te goed. Het is niet vanzelfsprekend om:
– gezond te zijn
– oud te worden
– familie te hebben
– je verjaardag te kunnen vieren met anderen
– dierbaren te kunnen bezoeken
– uit eten te kunnen gaan
– voor je plezier te kunnen gaan winkelen
– naar school te kunnen gaan
– om naar een goed ziekenhuis te kunnen gaan
– goed en adequaat te kunnen worden behandeld en soms zelfs genezen
– van A naar B te kunnen reizen
– financieel goed rond te kunnen komen
– een baan te hebben
– helemaal je eigen keuzes te kunnen maken
– volledige vrijheid te kunnen ervaren
Laten we daar af en toe wat meer bij nadenken, laten we ons realiseren dat we in een goed georganiseerd land leven met heel veel fijne mensen, met allerlei rechten en mogelijkheden. Juist nu, wanneer je een eindje in de lentezon gaat fietsen, wanneer je in je tuin of op het balkon in het zonnetje een bakkie koffie drinkt of een borreltje pakt, wanneer je dankzij technologie toch met beeld contact kunt hebben met een vriend of familielid die je natuurlijk liever in levende lijve ontmoet, wanneer je ‘gewoon’ naar de winkel kunt om je boodschappen te doen en de schappen ‘gewoon’ gevuld zijn…….op die kleine momenten moet je stilstaan bij vrijheid….en kunnen kiezen…..
En niet vergeten: tel toch nich wat ie mist maar wat ie hebt
Good goan en pas good op oezelf en oew noabers!